جنبش مینگی و معیارهای زیبایی آن، در سفال ژاپن

مینگی جنبش پیشه­های هنرمندانی است که به ساخت اشیاء معمولی(دست­ساز- بومی) می­پردازند. این جنبش توسط یاناگی سوئتسو و همکارانش، در فواصل سال­های 1920-1930، جهت حفظ آثار دستی در جریان مدرنیزاسیون ژاپن پایه­گذاری شد. جنبش مینگی، درهنر- صنعت سفال و سرامیک در دنیا بسیار شناخته شده است، اما در ایران، ناشناخته مانده است. این مقاله ضمن شرح جنبش مینگی و نحوه­ی شکل­گیری آن، درصدد است معیارهای زیبایی آن را معرفی، و ضمن تحلیل سرامیک­های مینگی، به ریشه­یابی دلایل پیدایش آنها ­بپردازد. این پژوهش از روش توصیفی-تحلیلی جهت تحلیل مطالب بهره برده است و گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه­ای صورت پذیرفته است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که، سفالینه­های مینگی از زیبایی­های ناب برخوردارند و به «نیروی سنت جمعی» تکیه دارد. قدرتی که برمبنای اعتقادات بومی، مذهبی و ملی­گرایانه­ای چون شینتوئیزم، تائوئیزم و بودیسم استوار است. پیشه­ور ناشناس نیز نه آگاهانه، بلکه با کمک طبیعت و سنت، فارغ از هرگونه ادعا و با نهایت خلوص، با مواد طبیعی و با هدف کاربرد، به تولید آثاری ناب و زیبا و در عین حال ارزان و فراوان دست می­یازد. فهم این نوع زیبایی، مستلزم درک فلسفه­ی زیبایی­شناسی جنبش مینگی است. جنبشی که در دوره­ی می­جی هم­زمان با تحولات بنیادی در عرصه­های مختلف، زمینه­ساز حفظ فرهنگ اصیل ژاپنی و معرفی آن به دنیا شد.